Hemelse koffie met ….

Al vaker komt het voor dat hemelse koffie geen gesprek met koffie, maar met thee is. Zo ook in dit geval. Echter deze thee is bijzonder, want het is ‘chai’, Irakees bereide thee. Met een stukje baklava erbij en ik bevond me spreekwoordelijk in de zevende hemel, bij de familie Baqtar. Ik ben in gesprek met Maryam (20), Marcel (19) en Matthiew (19) die binnenkort naar de Wereldjongerendagen gaan.

Wie ben je?
Mathieuw: “Een kind van God. Wie ik ben en de mens die ik geworden ben heeft namelijk met het geloof te maken. Hij is de Vader van iedereen. Geloof en God zijn altijd mijn basis in het leven: ik kan altijd bij God komen als er iets gebeurt.
Marcel: “Ik ben iemand die op zoek is naar kennis; kennis over het geloof en school, het dagelijks leven. Waarom de dingen zijn en gebeuren zoals het is. Vaak krijg ik dan een bevredigend antwoord. Dit zoeken naar kennis en meer weten vanuit de wetenschap bevestigt meer en meer dat er een God bestaat.”
Maryam: “Ik ben mezelf; een zelfstandig, verantwoordelijk, vrolijk, onafhankelijk, hoopvol, hulpvaardig familie- en vriendenmens. Onafhankelijkheid vind ik erg belangrijk als persoon. Maar niet in het geloof; dan ga ik ga ik eerder naar God toe dan naar mensen om mij heen. Ik heb vaak genoeg momenten gehad (achteraf), waarbij ik een bevestiging vond dat God mijn gebeden verhoord heeft. Mijn vertrouwen is dan ook groter in God dan in mensen. Mensen volledig vertrouwen is immers lastig: apology accepted, access denied. Vergeving is altijd mogelijk, vergeten helaas niet.”

Een hemels moment:
Marcel: “In de 3^e klas moest ik mijn profielkeuze maken. Ik wilde geneeskunde studeren om dokter te worden en had geen biologie in mijn pakket. In de 4^e klas kwam de vraag of ik wel of geen biologie wilde. In een droom stond ik op een kruising van twee wegen. Een stem zei mij: “Volg mij”. Dit was voor mij het antwoord op mijn vraag en ik kon gelukkig toch nog biologie in mijn pakket krijgen. Ik zie daar Gods hand in. Hij spreekt tot mensen, ook in dromen.
Maryam: “Voor mij was dat tijdens de 3^e of 4^e dag in Taizé. Ik had nooit kunnen vermoeden dat het zo’n grote impact op mijn leven zou hebben. Daar voelde ik heel erg de aanwezigheid van God. Het was zo’n bijzondere warmte van binnen tijdens de verschillende vieringen daar. Ik wist wel dat God bestond, maar nu had ik ook echt een bevestiging. Tijdens de kruisverering op de vrijdag had ik daar gebeden en een paar jaar later ervoer ik dat mijn gebed van toen verhoord was. Hierdoor werd ik nog meer versterkt in mijn geloof.
Matthiew: “Dat is meer in kleine momenten. Bijvoorbeeld in toetsen en tentamens die gehaald worden. Ook voor mijn broer en zus bid ik dat het hen ook goed mag vergaan. Het is altijd goed gekomen. Ik ben regelmatig dingen kwijt en als ik dan na veel en lang zoeken dan me richt tot de heilige Antonius, dan vind ik het verlorene wonderbaarlijk snel weer terug.”

Het symbool geloof, hoop en liefde; wat betekent geloof voor jou?
Marcel: “Het betekent voor mij een levensweg. Het leven is een weg naar de dood toe. Op die weg is het geloof aanwezig. Dat heb je als mens nodig, omdat het leven niet altijd even makkelijk is. Het geloof maakt dat ik het gevoel heb dat ik altijd naar God kan gaan, een plek bij Hem heb. Als het moeilijk is dan ben ik juist meer met het geloof bezig. In moeilijke momenten word ik nog meer naar het geloof getrokken. Dan voel ik juist dat God nabij is.”

Mijn beeld van kerkzijn is …

Matthiew: “Samen het geloof delen. Als gezin bidden we elke dag. We bidden het Onze Vader en het Wees gegroet, we bezinnen ons rondom een tekst. Ik ben dankbaar voor deze momenten. In de kerk heb ik dan extra het gevoel: er zijn meer mensen mee bezig. We bidden en zingen samen. Het is dan fijn dat een voorganger ons dan voorgaat in ons geloof, in ons gebed. Die geeft dan richting aan het geloof. Je wordt door de sfeer gedragen. Door de ruimte van de kerk is de focus ook meer op God. Bidden thuis en in de kerk is anders, maar het voelt wel goed. Zowel in de kerk als thuis. Kerkzijn gaat immers allereerst om mensen, daar is God aanwezig.

Een persoonlijk moment waarin ik mij gelukkig voelde …
Maryam: “Voor mij was dat toen ik mijn rijbewijs haalde. Mijn theorie had ik al op zak, maar door de corona werd het praktijkexamen steeds uitgesteld. Het is voor mij een symbool van zelfstandigheid, onafhankelijkheid en verantwoordelijkheid. Voor mij zijn dat belangrijke begrippen.” Ik voel die verantwoordelijkheid als oudste in het gezin. Met het rijbewijs op zak kan ik mijn vader verlichten met het rijden. Nu kan ik bijvoorbeeld ook de jongens ophalen. Ik kan ook niet mijn hele leven papa bellen voor dit soort dingen. Een geluksmoment is meer dan alleen voor mijn eigen persoon. Het heeft ook met een ander te maken. Daarom voelde het examen afleggen voor mij ook meer als iets kunnen doen voor een ander dan voor mijzelf. Ik heb er heel lang op gewacht en het was dan ook een droom voor mij. God is nooit te laat, God is nooit te vroeg, God is op tijd. Het is goed dat ik ‘nu pas’ mijn rijbewijs heb gehaald. Geduld wordt, in mijn geval in deze situatie, beloond.

Maryam, Marcel en Matthiew, dank voor het gesprek met jullie. Ik wens jullie heel veel succes met alle voorbereidingen voor de WJD en hopelijk mag ook dit evenement jullie geloof bevestigen.

                                                                                             Pastor(aal werker) Lâm