Hart voor de Kerk

Als er in onze tijd over ‘kerk’ gesproken wordt, gaat het dikwijls over het kerkgebouw. Begrijpelijk, want er worden tegenwoordig heel wat kerken gesloten of staan op de nominatie om over een paar jaar hun kerkdeuren voorgoed te sluiten. Dat houdt de mensen bezig. Ze vragen zich met angst in het hart af wanneer hun kerkgebouw aan de beurt is. Het gebouw zal misschien wel blijven staan, maar het is geen kerk meer: niet langer de ontmoetingsplek van gelovige mensen om aan hun geloof in God uitdrukking te geven.
Het gaat velen aan het hart de onttakeling van hun eigen kerkgebouw te moeten meemaken. En tegelijkertijd beseffen zij dat er iets moet gebeuren. Gebouwen die tot voor kort het centrum van de parochie waren, gaan over naar een andere eigenaar en houden op ‘kerk’ te zijn. Je gaat op die plek dan ook geen toneelstukje spelen: doen alsof het nog steeds een kerk/onze kerk is. Eerder zullen de vertrouwde kerkgangers op zoek moeten gaan naar een andere plek of andere plekken, waar de ontmoeting met God in mensen een geloofsuitdrukking krijgt. Want ‘kerk’ is op de eerste plaats niet het gebouw, maar de gemeenschap: de gemeenschap van Jezus Messias.

Hart voor de Kerk moet dan ook allereerst hart voor de gemeenschap betekenen en niet hart voor het kerkgebouw.
Een ontzagwekkende plaats.
Bij de slotviering in de H. Bernarduskerk op 2 juni jl. werd door het koor het ‘Locus iste’ van Anton Bruckner gezongen. Bruckner componeerde deze muziek in 1869 bij gelegenheid van de inwijding van een kapel bij de kathedraal van Linz(Oostenrijk). De tekst ontleende hij aan de openingszang van de Liturgie voor de kerkwijding. Maar eigenlijk is die tekst afkomstig uit het bijbelverhaal over Jakob (Genesis 28). Op de vlucht voor zijn broer Ezau valt Jakob ver van huis in slaap en ervaart daar de nabijheid van God. Engelen stijgen via een ladder op en dalen neer. De Heer is hem op die afgelegen plek nabij. Er is daar geen tempel, er is geen kerk. Maar door die bijzondere ervaring hervindt Jakob het vertrouwen en roept uit: ‘Deze plaats is ontzagwekkend’. Hij viert op die ver afgelegen en voor hem onbekende plek Gods nabijheid. Wat hij beleeft maakt deze plaats tot een bijzondere plek.
Zo is ‘kerk’ niet allereerst een gebouw dat er al stond, toen wij geboren werden. Een gebouw dat nauwelijks nog een rol speelt in het leven van mensen. ‘Kerk’ is vooral een gemeenschap van mensen die openstaat voor het ontzagwekkende gebeuren dat God is. Wil ‘Kerk’ voortbestaan, dan zal zij op pad moeten gaan om zulke plekken van ontmoeting te vinden.
Zorg voor de aarde en voor elkaar.
Op zondag 29 september houden we de Startzondag van het nieuwe werkjaar in de parochie H. Thomas. Die zondag is een mooi moment om ons ‘Hart voor de Kerk’ te laten kloppen. Er is in dat weekend slechts één viering; om 10.30 uur in de St. Bonifaciuskerk. Dat biedt volop kansen om elkaar te ontmoeten; en we hopen dat dit samenzijn een ontzagwekkend gebeuren wordt. We starten op die dag met een nieuw jaarthema: ‘Zorg voor de aarde en voor elkaar’. Laat dat onze thematiek zijn, van waaruit we het komende jaar gaan werken. Heel vaak gaat het in bijeenkomsten van de parochie en in de persoonlijke gesprekken om de kerkgebouwen in de parochie. Maar dat is de ‘Kerk’ niet; het zal allereerst moeten gaan om de mensen: ‘Zorg voor de aarde en voor elkaar’. Laten we hopen dat ons kerk-zijn weer wat dichter bij het ontzagwekkend gebeuren in God brengt.
Ruud Visser, pastoor